تاثیر آموزش واقعیت درمانی بر خودمراقبتی و خودتنظیمی زنان معلول جسمی و حرکتی
اعظم خوش اندام و زهرا غلامی حیدرابادی
چکيده
هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش واقعیت درمانی بر خودمراقبتی و خودتنظیمی زنان معلول جسمی و حرکتی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی زنان 20 تا 35 ساله معلول جسمی و حرکتی مراجعه کننده به آسایشگاه معلولین شهید فیاض بخش مشهد در سال 1397 بود. از میان جامعه آماری با استفاده از روش هدفمند و براساس نمرات پرسشنامههای رفتارهای خودمراقبتی (تابرت و گلاسکو، 1994) و پرسشنامه خودتنظيمي هيجاني (هافمن و كاشدان، 2010) در پیش‌تست، 30 نفر که دارای ملاک‌های ورود و خروج بودند نمونه آماری ما را تشکیل دادند. این 30 نفر به طور کاملا تصادفی در ۲ گروه 15 نفره آزمایش و کنترل گزینش شدند که گروه آزمایش، واقعیت درمانی را دریافت کرد و گروه کنترل که در لیست انتظار قرار دارند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS 21 استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که که آموزش واقعیت درمانی بر خودمراقبتی و خودتنظیمی زنان معلول جسمی و حرکتی مؤثر است، به عبارتی خودمراقبتی و خودتنظیمی زنان معلول جسمی و حرکتی شرکت کننده در گروه آزمایش به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل بود.
واژگان کليدي: آموزش واقعیت درمانی، خودمراقبتی، خودتنظیمی، زنان معلول جسمی و حرکتی
